فیلم‌هایی در رابطه با بیماری‌های واگیردار؛ وحشت عمومی {قسمت دوم}

گروه فرهنگ و هنر: با رسیدن ویروس کرونا به کشورمان و مبتلا شدن برخی از شهروندان، در شبکه‌های مجازی ویدیوهای گوناگونی از مبتلایان به کرونا و شرایط بهداشتی و نکات ایمنی و پیشگیری و درمان دست به دست می‌چرخد. این وسط شیوع کرونا باعث شده خیلی‌ها یاد سینما کنند و به خصوص به فیلم «شیوع» (Contagion) سودربرگ محصول ۲۰۱۱ بپردازند که به نوعی اثری پیشگویانه درباب ویروسی بود که کل جهان را تحت‌تاثیر خودش قرار می‌دهد و باعث وحشت میان آدم‌ها می‌شود.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیجیکالا مگ، تعداد فیلم‌هایی که در باب بیماری ساخته شده زیاد است. فیلم‌هایی که قهرمانان‌شان بیماری روانی دارند یا آثاری درباره‌ی بی‌خوابی، اسکیزوفرنی و سرطان و اعتیاد. اما به بهانه‌ی ویروس کرونا می‌خواهیم به فیلم‌هایی بپردازیم که درباره‌ی بیماری‌هایی است که ناگهان شیوع پیدا کرده‌اند. خوشبختانه این فیلم‌ها اکثرا پایان خوشی دارند که می‌توانند در این شرایط ما را به زندگی امیدوار نگهدارند.

شیوع

عنوان اصلی: Contagion
کارگردان: استیون سودربرگ
بازیگران: مت دیمون، کیت وینسلت، جود لا
محصول ۲۰۱۱

فیلمی که این روزها بیش از همه به آن رجوع می‌شود. یک تریلر اکشن پزشکی که گروه زیادی از ستارگان سینما در آن بازی می‌کنند. استیون سودربرگ و فیلمنامه‌نویس فیلم اسکات زی.برنز پیش از این سر فیلم «اطلاع‌رسانی!» همکاری موفقی با هم داشتند.

فیلم در افتتاحیه‌ی جشنواره‌ی ونیز آن سال اکران شد. بودجه‌ی ساخت فیلم ۶۰ میلیون دلار است و ۱۳۵.۵ میلیون دلار فروش داشته است. بث از یک سفر کاری در هنگ‌کنگ به آمریکا برگشته است و در طول سفر حس سرماخوردگی دارد. پسر شش ساله‌اش کلارک هم علایمی از سرماخوردگی از خودش بروز داده و مدرسه او را به خانه فرستاده است. شرایط سلامتی بث بدتر می‌شود و می‌‌میرد. در آتلانتا دکتر الیس نگران است که بیماری جدید یک‌جور سلاح بیولوژیکی است که مردم را تهدید می‌کند. وحشت مردم را فرا می‌گیرد و در حالی که گروهی در تلاش پیدا کردن درمان هستند گروهی دیگر هم از این موقعیت سوءاستفاده می‌کنند.

فیلم در پی شیوع چند بیماری از جمله سارس و آنفولانزای خوکی در دهه‌ی اول هزاره‌ی سوم ساخته شد. فیلم هم در باکس آفیس و هم نزد منتقدان خوب عمل کرد. منتقدان می‌گفتند که این فیلمی پرتنش با داستانی دقیق است که توسط گروه ستارگان فیلم به خوبی اجرا می‌شود.

من افسانه هستم

عنوان اصلی: I Am Legend
کارگردان: فرانسیس لارنس
بازیگران: ویل اسمیت
محصول ۲۰۰۷

تریلر اکشن پسا آخرالزمانی که اقتباسی از رمانی به همین نام نوشته‌ی ریچارد متسون است که سال ۱۹۵۴ منتشر شد. علاوه بر ویل اسمیت، رابرت نویل متخصص ویروس‌شناسی ارتش آمریکا در این فیلم بازی می‌کند.

سال ۲۰۰۹ یک ویروس سرخک که مهندسی ژنتیک شده و در حقیقت به عنوان درمان سرطان کشف شده بود، تبدیل به ویروسی کشنده می‌شود. ویروس ۹۰ درصد مردمان جهان را می‌کشد. آن بخشی از جمعیت که باقی مانده تبدیل به موجودات جهش‌یافته‌ای شبیه زامبی‌ها می‌شود. آن‌ها نسبت به نور آفتاب آسیب‌پذیرند. سه سال بعد از این شیوع سروان رابرت نویل، ویروس‌شناس ارتش آمریکا زندگی ایزوله‌ای در منهتن دارد و هنوز نمی‌داند که آیا از میان انسان‌ها کسی باقی مانده که به ویروس مبتلا نشده باشد؟ او هر روز روی موش‌ها آزمایش می‌کند تا بتواند درمانی برای این ویروس پیدا کند و البته برای بقای خودش دنبال غذا می‌گردد و پیام رادیویی می‌فرستد تا ببیند کسی هست که هنوز از ویروس ایمن مانده باشد و جوابش را بدهد؟!

فیلم موقع اکرانش توانست در صدر باکس آفیس قرار بگیرد و رکورد پرفروش‌ترین افتتاحیه در ماه دسامبر را تا آن زمان زد. منتقدان از فیلم بدشان نیامد. معتقد بودند که جلوه‌های ویژه‌اش از کار درآمده و اجرای ویل اسمیت هم مسحورکننده است. فقط با پایان‌بندی فیلم چندان موافق نبودند و این که کل ماجرای بیماری و ویروس چندان ترسناک از آب درنیامده بود.

وحشت در خیابان‌ها

عنوان اصلی: Panic in the Streets
کارگردان: الیا کازان
بازیگران: ریچارد ویدمارک، جک پالانس
محصول ۱۹۵۰

با همه‌ی فیلم‌های این فهرست تفاوت دارد. فیلم نوآری از الیا کازان که داستان یک سروان را روایت می‌کند که با همکاری یک پزشک فقط یکی دو روز فرصت دارند تا جلوی بیماری طاعون را که به صورت اپیدمی در حال گسترش در شهر است و موجب وحشت مردم شده را بگیرند. آن‌ها باید دنبال منبع اصلی این ویروس بگردند.

فیلم در زمان خودش دچار ممیزی‌های زیادی شد و چندین بار به اداره‌ی کد گذاری فیلم‌های آمریکا رفت. فیلم نتوانست حتی هزینه‌ی تولیدش را هم برگرداند و خیلی‌ها داریل زانوک را به خاطر محل فیلمبرداری مقصر این ماجرا دانستند.

فیلم نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد. برخی معتقد بودند که بسیار هیجان‌انگیز است و بعضی دیگر می‌گفتند بیشتر شبیه ملودرام از کار درآمده چون واقعا هیچ نکته‌ی چندان دلهره‌آوری در آن وجود ندارد. کازان به سبک نئورئالیست‌ها سعی کرد که در این فیلم از نابازیگران و مردم نیواورلئان هم استفاده کند.